Author: Soe Myat Thu

သူ့ခြေလှမ်းတို့က လုပ်လီလုပ်လဲ့။ မကြွချင်ကြွချင် လှမ်းနေရတဲ့ ခြေလှမ်းတွေကို မနိုင်မနင်း လှမ်းနေရသည်။ နောက်ကိုတစ်ချက် ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်ချိန်မှာ သူ့ရင်ထဲ ခါးသက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့ခြေလှမ်းတွေက အလိုလို ခပ်စိတ်စိတ်လေး လှမ်းဖြစ်သွားရသည်။ ရုတ်တရက် မိုးက သည်းထန်စွာရွာချလိုက်ချိန်မှာတော့ စူးရှတစ်ကိုယ်လုံး

“အလကားပါကွာ၊ ကိုယ်တိုင်က ဝါသနာပါလို့ ဒီလိုမိန်းမလျာကြီးဖြစ်နေတာပါ” “ကြည့်ပါဦး…ရွံစရာကွာ။ ပြေးပြီး ကန်ပစ်လိုက်ချင်တယ်…” “ငါ့ညီသာဆို မလွယ်ဘူး။ မိသားစုတွေ ညီအစ်ကိုမောင်နှမတွေရဲ့ မျက်နှာကိုမှမထောက်… ဒီအလုပ်ကြီးနဲ့ ငွေရှာနေတာ” “ခြေလက်အင်္ဂါလည်း အစုံပါရဲ့သား နဲ့…ထွီ” မိန်းမလျာတဲ့။ ကျူးကျော်တွေနေတဲ့ ရပ်ကွက်လမ်းထိပ်ကအဖြတ်

ဘေးနံရံနဲ့ မျက်နှာကြက်တွေအားလုံး အဖြူရောင်ဆေးသုတ်ထားတဲ့ အခန်းကျဉ်းထဲက ကုတင်တစ်ခုပေါ်မှာ ကျွန်တော်နေလာရတာ လနဲ့ချီနေပြီ။ အပြာရောင်ခန်းဆီးတွေက မှန်ရဲ့အပြင်ဘက် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ထိန်းချုပ်ထားလေတော့ အချိန်တိုင်းဟာ အဖြူရောင်နဲ့ အပြာရောင်တွေသာ လွှမ်းမိုးလို့နေတယ်။ ခေါင်းစဉ်တပ်မရတဲ့ ကျွန်တော့်ရောဂါကို မိသားစုနဲ့ပတ်ဝန်းကျင်က သတ်မှတ်ပေးခဲ့တာက စိတ်ရောဂါတဲ့လေ။

ဒီနေ့ သူ့ဘဝက အချုပ်အနှောင်တွေက လွတ်မြောက်တော့မယ့်နေ့။ သခင်က အားလုံးထဲမှာ သူ့ကိုမှရွေးချယ်လိုက်တယ်။ ပျော်လိုက်တဲ့ အပျော်တွေ။ သခင်ရဲ့ တယုတယလေးကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေကို ဘောင်ထဲက ထွက်လာလာချင်း ရင်ဆိုင်တွေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ သိပ်ကိုကြင်နာပြီး ငါ့ကိုတယုတယနဲ့ မြတ်နိုးမယ့်လူပါလားဆိုတာ ကျိန်းသေနေစေမိတယ်။ သခင့်လက်လေးနဲ့

မှတ်မှတ်ရရ … စခဲ့တဲ့ထိုနေ့က မိုးတွေရွာနေခဲ့သလို အဆုံးသတ်ကြရမယ့် ဒီနေ့မှာလည်း မိုးတွေသည်းအောင် ရွာလေတယ်။ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ သူနဲ့တွေ့ဆုံခဲ့တာက ဘာမှသိပ်တော့ ထူးဆန်းလွန်းတာမျိုးမဟုတ်။ တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် ဆယ်တန်းအောင်ပြီးချိန် စာမေးပွဲအောင်လို့ ပျော်လို့ပျော်ရတဲ့